Zdrada narodowych ideałów. Jedna noc, która zatrzymała suwerenność Polski.

33 lata temu, 4 czerwca 1992 roku, Polska była świadkiem dramatycznych wydarzeń, które na zawsze odcisnęły piętno na dziejach kraju. Pierwszy po II wojnie światowej rząd, wyłoniony w wyniku w pełni wolnych wyborów i kierowany przez Jana Olszewskiego, został obalony przez manewry polityczne nacechowane głębokimi podziałami w środowisku „Solidarności”, gdzie tradycyjne wartości i dążenie do suwerenności stawały w opozycji do rozchodzących się interesów.

Bezpośrednim impulsem do tego upadku była sprawa lustracji życia publicznego. Minister Antoni Macierewicz, wykorzystując uwarunkowania ówczesnej ustawy lustracyjnej, przesłał tajną listę zawierającą nazwiska osób związanych z dawnymi strukturami komunistycznymi – doniesienia, które obiegły Sejm i wywołały lawinę podejrzeń oraz oskarżeń wobec czołowych przedstawicieli władzy, w tym nawet prezydenta Lecha Wałęsy.

W wyniku narastającego napięcia, różne frakcje polityczne zaczęły kwestionować lojalność rządu Olszewskiego. Decyzja o wycofaniu wsparcia przez prezydenta oraz dokonane w Sejmie głosowanie nad wotum nieufności spowodowały gwałtowny upadek gabinetu, co wielu konserwatywnych obserwatorów postrzegało jako zdradę narodowych ideałów i zahamowanie marzeń o prawdziwej, niepodległej Polsce.

Dziś ta noc pozostaje bolesnym wspomnieniem i przedmiotem żywych debat historyków oraz komentatorów politycznych. Wspomnienie tamtej zdrady uważane jest za przestrogę przed uleganiem politycznym rozgrywkom, które mogą odbierać fundamentom narodowym szansę na budowę stabilnej i suwerennej demokracji.