Mieszkaliśmy z Arturem przez dwa lata, po czym zdecydowaliśmy się pobrać. Dobrze dogadywałam się z teściową, słuchałam jej rad i traktowałam ją z szacunkiem. Czułam się szczęściarą, bo zawsze była dla mnie miła i nie miała do mnie żadnych pretensji.

Ślub został opłacony przez moją teściową. Moi rodzice wzięli na siebie tylko drobne wydatki, ponieważ mieli problemy finansowe. Wszystko wyglądało jak najlepiej, ale tuż po ślubie matka Artura powiedziała:
- Cóż, dzieci, spełniłam swój obowiązek. Wychowałam syna, jest wykształcony i się ożenił. Nie obrażajcie się na mnie, ale macie miesiąc na wyprowadzenie się z mojego mieszkania. Teraz, gdy jesteście rodziną, będziecie musieli radzić sobie sami z własnymi problemami. Na początku może nie być łatwo, ale nauczycie się oszczędzać, znajdować wyjścia z trudnych sytuacji. Nadszedł czas, abym zaczęła żyć dla siebie.